Bugün seninle paylaşmak istediğim en temel hakikat şu: Hak, sadece ve sadece Allah’tandır. O’nun dışında hiçbir insan topluluğu, hiçbir cemaat, hiçbir sistem ya da kişi mutlak doğruyu temsil edemez. Çünkü hüküm koyma yetkisi yalnız Allah’a aittir. Rabbimiz bu gerçeği bize şöyle bildiriyor:
Kardeşlerim, şöyle bir soruyla başlayalım:
Kur’an’da neden “resul’e itaat edin” denmiş de “nebiye itaat edin” denmemiş?
İkisi aynı kişi olabilir ama görevleri aynı değil. Kur’an’da geçen bu ayrım boşuna değil.
Bugün gel seninle önemli bir meseleyi konuşalım. Öyle bir konu ki, neredeyse her Müslümanın zihninde kendine bir yer bulmuş: “Elbet biri gelir, bizi kurtarır…”
Kimine göre bu kişi bir nebi, kimine göre bir evliya, kimine göre bir şeyh… Ne yaparsak yapalım, sanki biri bizi tutacak da ateşten çekecek zannediyoruz. Bu yüzden çoğu zaman Allah’a kul olmak yerine, birilerinin gölgesine sığınmayı daha güvenli buluyoruz.
Kardeşim, bir haber duyduğunda, hele ki bu dinle ilgiliyse, tepkin ne oluyor? “Doğru mu acaba?” mı diyorsun, yoksa “Bunu Kur’an söylüyor mu?” diye mi soruyorsun? İşte aradaki fark tam da imanla zan arasındaki farktır. Çünkü bir konuda Kur’an’la teyit yapmadan inandığımızda, aslında Allah’a değil; o bilgiyi söyleyen kişiye, mezhebe, hocaya ya da geleneğe iman etmiş oluyoruz. Oysa Kur’an’ın bizden istediği iman; Allah’tan gelen apaçık bilgiye, yani ayetlere dayanan bir iman. Kafamıza göre değil, kulaktan dolma değil… Doğrudan Allah’a dayanarak.
Kardeşim, Allah’ın bize bildirdiği şehadet cümlesi Kur’an’da defalarca geçer:
“Lâ ilâhe illallah” — Allah’tan başka ilah yoktur.
Bazı insanlar, cehennemin ebedî olmadığını, günahkârların bir süre sonra oradan çıkarılacağını savunur. Ancak bu inanç, Kur’an’a değil, kişisel temennilere dayanır. Kur’an, böyle bir ümidi kesin bir dille reddeder. Al-i İmran 23-24 ve Bakara 80. ayetlerde, “ateş sadece sayılı günler bize dokunur” diyenlerin bu sözlerinin uydurma olduğu ve Allah’a iftira anlamı taşıdığı açıkça ifade edilir.