Kardeşim, çevremizde sık sık şöyle sözler duyarız: “Tamam, bazı insanlar cehenneme gidecek ama orası sonsuz değil. Günahı kadar yanar, sonra çıkar.” Bu söz kulağa umut verici gibi geliyor olabilir, ama bir durup düşünmek gerek: Bu gerçekten Allah’ın söylediği bir şey mi? Yoksa bizim kendi temennimiz mi?
Kur’an’da geçen meşhur olaylardan biri, Bakara Suresi’nde anlatılan “ineğin bir parçasıyla ölüye vurma” meselesidir. (Bakara 2:72-73) Bu olay yüzeyde bir mucize gibi görünse de, aslında derin bir mesaj içerir: Gerçek diriliş, ölü bedenlerin değil; ölü kalplerin, donuk zihinlerin ve mühürlü akılların diriltilmesidir.
Kardeşim, bir şeyi hiç düşündün mü: Ya aslında şu anda yaşayan bir ölüysen? Yani nefes alıyorsun, yiyorsun, içiyorsun, belki işe gidiyorsun, hatta ibadet bile yapıyorsun ama gerçekte ölü gibisin. Kur’an bu ihtimali çok ciddiye alıyor ve defalarca uyarıyor.
Şu ifadeye bak! Azgınlığın zirvesinde olan birine bile “yumuşak söz” tavsiye ediliyor. Bu, Kur’an ahlakının derinliğini gösteriyor. Düşün: Zalim, baskıcı, kibirli biri var karşında… Ama Allah diyor ki, bağırma, aşağılamaya kalkma. Belki içindeki o minicik vicdan kıpırdar, belki hatasını anlar. Bu, elçilerin yaklaşım tarzını bize öğretiyor: “Sertlik değil, hikmetli yumuşaklık.”
Günümüzde “Hadisler de vahiydir, sünnet de dinin kaynağıdır” diyenler, iddialarını ispatlamak için Kuran’dan delil aradılar, bulamayınca “hikmet” kavramına sarıldılar. Hatta “Hikmet, nebimizin hadisleri ve sünnetleridir” diye yanlış bir anlayışa kapıldılar.
Kur’an’ı anlamaya çalışırken bazen bazı ayetler bizi zorlar. Hele ki geçmişte duyduklarımızla Kur’an’dakiler çatışıyorsa, işte orada durup düşünmek gerekir. Bugün birlikte Maide Suresi 38 ve 39. ayetlere bakalım. Hani şu çok konuşulan “el kesme” ayeti…