Kur’an’da dua denince genellikle insanlar akıllarına semaya elleri açıp Allah’tan isteklerde bulunmak gelir. Ama dua, sadece istekleri sıralamak değildir. Aslında dua, arzuladığın yönde gösterdiğin çaba ve gayrettir.
Kardeşim, bugün toplumda yaygın bir kanaat var: Sanki her nebinin yanında doğaüstü güçler, göz kamaştırıcı mucizeler varmış gibi anlatılır. Hatta bazıları, mucize gösteremeyen bir elçiye inanmayı bile zor bulur. Ama Kur’an bu anlayışı açıkça reddeder.
Kur’an’a göre Allah katında geçerli olan tek din İslam’dır. Bu dine teslim olan kişiye ise “Müslüman” denir. Her kim Allah’a, ahiret gününe iman eder ve salih amel işlerse, o kişi Allah katında ecir kazanır. Ancak bu iman ve amel, Allah’ın gönderdiği vahye uygun olmalıdır. Günümüzde ise bu vahiy yalnızca Kur’an’dır.
Kur’an’daki sade görünen bazı kelimeler, derin semboller taşır. Yusuf Suresi’nde geçen “hükümdarın su kabı” da bunlardan biridir. Yusuf, öz kardeşi Bünyamin’in yüküne bu kabı yerleştirerek onu yanında tutmayı hedefler. Ancak bu plan basit bir taktik değil; merhametle örülmüş, adaletli bir stratejidir.
Bir gün ansızın yüklerin arandığını hayal et…
Herkesin omzunda, sırtında bir çuval var. Kimisinin içinde dua, kimisinin içinde kin, kimisinin içinde sessizce işlenmiş iyilikler… Ve o anda, yükler tek tek açılıyor. Senin yükünde ne çıkacak? İşte Yusuf kıssasında geçen “su kabı” hadisesi, bu soruya derin bir cevap veriyor.
Sevgili kardeşim, Kur’an’da anlatılan İbrahim’in oğlunu boğazlaması meselesi çok bilinen ama az düşünülen bir kıssadır. Bu olay, Saffat suresinde geçer ve yüzeyden okunduğunda birçok insanın zihninde “kurban bayramı”na dair bir çağrışım oluşur. Oysa ayetleri dikkatlice okuduğumuzda, bu olayın fiziksel bir kurbanla değil, bilinçli bir teslimiyetle ilgili olduğu görülür. Kur’an bu kıssayı bir ibret, bir sınav ve bir öğüt olarak önümüze koyar. Şimdi gelin, adım adım birlikte inceleyelim.