Kategori: Makale

Kardeşim, insanoğlu varoluşu üzerine düşündüğünde en temel sorulardan biri aklına gelir: “Allah bizi neden yarattı?” Bu soru, aslında hayatın anlamını ve amacını aramanın da özüdür. Kur’an, bu konuda çok net bir açıklama yapıyor. Zâriyât Suresi 56. ayette Rabbimiz şöyle buyuruyor:
“Ben cinleri ve insanları, yalnızca bana kulluk etsinler diye yarattım.”

Kardeşim, Kur’an’da geçen “tesbih” kelimesi sadece dil ile yapılan bir övgü değil. Arapçada kök anlamına baktığımızda “sebaha” yüzmek, akıp gitmek demek. Yani bir şeyin kendi yaratılış amacına uygun olarak yol alması. İşte bu yüzden tesbih, tüm canlıların Allah’ın belirlediği kanunlara uygun şekilde varlığını sürdürmesi anlamını taşıyor.

Bir gün ansızın yüklerin arandığını hayal et…
Herkesin omzunda, sırtında bir çuval var. Kimisinin içinde dua, kimisinin içinde kin, kimisinin içinde sessizce işlenmiş iyilikler… Ve o anda, yükler tek tek açılıyor. Senin yükünde ne çıkacak? İşte Yusuf kıssasında geçen “su kabı” hadisesi, bu soruya derin bir cevap veriyor.

Kardeşim, Allah’ın bize bildirdiği şehadet cümlesi Kur’an’da defalarca geçer:
“Lâ ilâhe illallah” — Allah’tan başka ilah yoktur.

Kardeşim, çevremizde sık sık şöyle sözler duyarız: “Tamam, bazı insanlar cehenneme gidecek ama orası sonsuz değil. Günahı kadar yanar, sonra çıkar.” Bu söz kulağa umut verici gibi geliyor olabilir, ama bir durup düşünmek gerek: Bu gerçekten Allah’ın söylediği bir şey mi? Yoksa bizim kendi temennimiz mi?

Kardeşim, bir şeyi hiç düşündün mü: Ya aslında şu anda yaşayan bir ölüysen? Yani nefes alıyorsun, yiyorsun, içiyorsun, belki işe gidiyorsun, hatta ibadet bile yapıyorsun ama gerçekte ölü gibisin. Kur’an bu ihtimali çok ciddiye alıyor ve defalarca uyarıyor.